Why me?

Met een rustige stap liep Ziva door een bos. Ze wist niet precies waar ze was maar het voelde goed. Ze was al een tijd geen wolf meer tegen gekomen. Ze vond het aan de enekant prettig maar aan de andere kant was gezelschap toch wel fijn. Als het maar een beetje goed gezelschap was, het vorige buiten het gebied was tot een gevecht uit gekomen. Die wolvin was sterk maar als nog won zij zelf. Haar kracht was goed maar alles kon natuurlijk beter. Ziva stopte met lopen en keek eens rond. Er was niets anders dan boom en meer bos. Ook van de geuren om haar heen werd ze niet wijzer. Wat kleine bosdieren en het bos zelf. Nee meer kreeg ze er niet uit. Zuchtent zette ze haar stappen voort. Zouden hier ook van die tweevoeters zijn? misschien vandaar dat ik misschien geen wolven tegen kom dacht Ziva. Haar ogen vielen op een wat hoger van de grond afgesleten natuursteen. Ze liep er naar toen en sprong er sierlijk boven op. haar blik gleed naar haar poot. Haar wond was al meer gaan helen het duurde niet lang voor dat het volledig weg zou zijn. Rustig ging ze liggen met haar kop op haar voor poten. Ze zou die teef ooit nog wel eens tegen komen. En als die dag kwam was die teef verleden tijd. Ziva dacht nooit zo heel snel slecht over medewolven maar als ze je niet aan stond of zo iets gebeurde dan kon je wel rennen als je die wolf was. Haar ogen vielen langzaam dicht.

Een paar kleine oogjes opende zich. Omringd door haar broertjes en zusjes werd ze wakker. Ze kon het haast niet geloven was dit echt? Was ze echt bij hun terug. Was alles wat ze mee had gemaakt een droom? Ziva schoot om hoog Haar ogen zochten naar haar moeder. Maar? die was er niet. Haar geur was sterk, en ziva liep haar neus achterna. Al snel ving ze ook een geur van bloed. Snel schoot ze met haar hoofdje door de bosjes. En daar was ze haar moeder, maar wat deed ze daar op de grond? Verbaasd liep ze naar haar moeder toe. ''Mam je weet nooit wat ik gedroomd heb ik ben zo blij dat het niet echt is'' Zij ze vrolijk en opgewekt. Na maten ze dichter bij kwam veranderde haar stemming een beetje. Er was iets met haar moeder en het was niet goed. Rustig ging ze voor haar moeder zitten en bekeek haar. Er was niets mis geen wond geen pijn niets. Maar waar kwam die bloed geur vandaan? In een schok merkte ze dat het bloed van haar af kwam. Maar ze had toch niets? Haar moeders ogen schoten open. In een seconde voelde Ziva pijn stevige pijn. Haar moeders tanden stonden in haar vel. ''Het is jou schuld dat hij er niet is dus nu zal jij er ook niet meer zijn'' Zij haar moeder angstaan jagend.

In een flits waren haar ogen geopend. Ze hate dit die droom. Die eeuwige droom over haar moeder en haar vader's dood. Geiriteerd mengde een geur van een wolf zich in de lucht. Ziva hief haar kop op en keek rustig om haar heen. Oplettent voor de gene die vandaag haar pad zou kruisen. Het kon beter niet iemand zijn die ruzie zocht, ze zou het in zo'n humeur niet snel opgeven.