Een vreemdeling.

Pesanta


Snelle maar voorzichtige passen lieten de pollen gras kraken. Erger dan normaal nu het deze dag erg droog was. Nee, niet alleen vandaag, maar het was al weken hier droog, waardoor het gras een gelige kleur had gekregen, maar nog steeds rechtop stond als gezond gras. Het zou goed voor het gebied zijn als het binnenkort zou regenen, zodat alle planten en dieren weer water tot hun beschikking kregen. Maar lang zou dat niet meer duren. Een zwart gedaante sprintte over de velden, terwijl het omhoog keek naar de dreigende opgestapelde donkere wolken, wat zou betekenen dat er regen aankwam, en misschien wel onweer. Grijnzend keek hij om zich heen wanneer het begon te spatten en de lucht langzaam begon te betrekken, en hij een paar herten in de verte zenuwachtig zag wegrennen. Niet voor hem als jager, maar voor de bliksem. Verscheidene flitsen verlichtten het gebied enkele seconden lang, waarna het weer even stil was. Pesanta versnelde zijn pas. Hij moest wel, want het stuk waar hij rende was nog best wel begroeid met bomen. Als hij hier lang zou blijven, bestond er een kans dat de bliksem in zou slaan in een boom. En hij had geen zin om onder een boomstam bekneld te raken. Zijn snelheid was goed getraind, en al snel was hij op een minder begroeid stuk beland. De regen had voortgezet en het regende nu pijpenstelen. Pesanta’s vacht voelde nat en klitterig aan, en hij besloot maar om te gaan schuilen zodat zijn vacht snel op kon drogen. Holen kon hij echter niet vinden, waardoor hij na een tijdje maar tussen de struiken kroop. De takken liepen kriskras over elkaar heen, en hadden meerdere puntige uiteinden, waardoor Pesanta meerdere malen vast bleef zitten, en plukken vacht achterliet aan de takken voordat hij kon gaan liggen. Hij gromde luid en geïrriteerd, en sloeg zijn poten over elkaar heen, en legde zijn kop erop. Langzaam sloot hij zijn beide ogen, en hield hij zijn oren gespitst om te luisteren naar het oneindige gerommel van de wolken. Maar ook een ander geluid viel hem op. Het geluid van zachte, rustige voetstappen. Pesanta kroop onder de bosjes vandaan, stond op en draaide zijn oren alle kanten op, om te bepalen waar het geluid vandaan kwam. Maar hij was niet snel genoeg om het andere wezen voor te zijn, want na enkele seconden stond er een wolf tegenover hem. Pesanta liet zijn oren zakken, zakte ietwat door zijn poten heen en nam een dreigende houding aan tegenover de andere, onbekende wolf. Hij hield niet van onbekenden, die deden hem alleen maar kwaad. ‘Wie ben jij?!’ sprak hij snel en opgewonden, oplettend zoals altijd.

Het gelige gras kraakte onder de poten van Cake. Zonder er verder bij stil te staan liep Cake rond over het Moorland, een stuk verderop zag ze een groep herten. Uit ervaring wist Cake dat je herten voorzichtig moest benaderen en de herten je vooral niet moesten zien als je ze wilde vangen. Vrijwel direct ging Cake in een sluiphouding staan, ze haalde even haar lip vals naar boven waardoor haar melkwitte tanden even ontbloot werden. Voorzichtig sloop ze naar de groep herten toe. De herten renden plotseling weg, net toen de eerste regendruppels waren gevallen. Fronsend keek Cake de herten na, ze konden niet van haar geschrokken zijn dus keek ze snel naar de donkere lucht boven haar. Het ging onweren, dat was zeker. Snel rende Cake weg van de plek waar ze zonet nog op had gestaan. Ze kon heel snel rennen, dat deed ze dus ook. Het kwam door haar lange poten, daardoor kon ze sneller rennen dan de gemiddelde wolf. Even keek ze om zich heen, ze moest niet bij bomen in de buurt zijn als het onweerde, dat betekende gevaar. Ze wilde natuurlijk niet onder stroom staan en dan bij het einde van haar nog korte leven komen. Even schudde ze haar kop. Enkele flitsen verlichtten het gebied een paar seconden lang. Cake keek nogmaals rond en zag wat struiken staan. Daar kon ze schuilen voor het onweer en voor de regen. Het regende nu al pijpenstelen en als haar vacht nat was ging haar vacht glinsteren en pluizen. Dat wilde ze niet. Even gromde ze en liep ze met rustige stappen naar de struik toe. De lucht bracht de geur van een wolf met zich mee maar ze zag niks. Ze dacht iets te zien bewegen in de bosjes waar ze naartoe liep. Een konijn? Nee, dat was het niet want al snel hoorde ze een stem die vroeg wie ze was. Ze rolde met haar ogen en keek een beetje geïrriteerd naar de wolf die in een dreigende houding voor haar in de bosjes stond. De wolf leek echter niet zo braaf en lief zoals ze gedacht had en even liet ze een klein grijnsje zien. 'Cake.' antwoordde ze en ze bekeek de wolf voor haar. Hij had een zwarte vacht, precies het tegenovergestelde van haar vachtkleur, en hij had helder blauwe ogen die op de een of andere gekke manier heel goed bij zijn vachtkleur pasten. Cake grijnsde nogmaals even kort en ontblootte even haar melkwitte tanden om te laten zien dat ze geen braverikje was. ‘En wie ben jij?’ vroeg Cake daarna heel cliché aan de wolf voor haar. Even aarzelde ze om te gaan zitten. Ze kende deze wolf niet en misschien was het wel een vervelende wolf die kwaad ging doen. Even liet ze een korte zucht horen en ze bleef in de regen staan. Ze had niet echt het idee dat ze welkom was in de bosjes bij de wolf en ze wilde zelf niet eens bij een wildvreemde in de bosjes kruipen. Ongeduldig krapte ze met haar voorpoot in de grond waardoor de vacht rondom haar poot bruinig van kleur werd. Dat kon ze er later wel afwassen. Nieuwsgierig keek ze naar de wolf, het leek alsof ze niet oplette maar dat deed ze wel. Ze luisterde naar de omgeving en hield de wolf in de gaten.