Huil aan Conan

Kalm liep Cake door de Frozen Woods van het Tunglio Barn territorium waar nu een heel dikke mistlaag hing. Je kon slechts tien meter in de verte kijken anders zag je alleen mist. Cake had gehoord dat het hier vaak sneeuwde, heel vaak, maar nu hing er dus een dikke mistlaag. De boomstammen leken te glinsteren alsof er een laagje ijs op zat. Nieuwsgierig liep Cake naar een van de boomstammen en stak ze heel droog haar tong uit en likte ze de boomstam. Al snel proefde ze dat er ijs op de boomstam zat. Ze trok haar tong weer terug en liep verder. Ze luisterde oplettend naar elk geluid wat ze kon horen in het bos om haar heen. Bij elk geluid draaide ze zich met een ruk om, dit was namelijk onbekend terrein en het territorium van de roedel waar zij in wilde. Tunglio Barn. Ze besloot dat het nu zo ver was. Ze zou een huil laten horen die bedoeld was voor de leider van Tunglio Barn. Ze zou bij die roedel willen, zij was een Moonchild en die roedel was voor Moonchilds. Dat was een van de redenen waarom ze in die roedel wilde een andere reden was omdat de leden van Tunglio Barn elkaar altijd te hulp zouden schieten en dat vond ze een fijne gedachte ook al was ze sterk en behendig genoeg om zichzelf te verdedigen en ze haatte Sunchilds. Rustig liep ze nog een paar stappen door en plotseling stond ze stil. Ze luisterde aandachtig om zich heen. Ze hoorde niks, enkel het ritselen van het gras en sommige bladeren. Cake sloeg haar kop achterover en legde haar oren in haar nek. Een seconde sloot ze haar ogen en liet ze een luide huil horen naar de leider van Tunglio Barn. De huil was bedoeld als een soort van sollicitatie om in de roedel te komen. Rustig wachtte Cake af en ze luisterde naar elk geluid en keek oplettend om zich heen. Ze snoof om de zoveel tijd de lucht op om te kijken of de lucht een wolvengeur met zich meebracht. Na een tijdje dacht ze een wolf geroken te hebben. Ze wist het zeker want ze zag ook een gestalte in de verte maar door de mist kon ze niet echt goed zien of het een wolf was, maar door de geur die het gedaante met zich meebracht wist ze zeker dat het een wolf was. Even ontblootte Cake haar melkwitte tanden die glinsterde in de duisternis van het woud. Kalm wachtte ze af…

[Alleen de leider van Tunglio Barn [Conan] & Cake]

Conan
Sempu / Alpha Tunglio Barn
Als je goed luisterde, nee, als je goed kon luisteren, hoorde je poten ritmisch dreunen over de met sneeuw bedekte grond. Als je nog meer luisterde, hoorde je ook het geruis van de wind die de bladeren met het bevroren dauwlaagje liet ritselen. Dan hoorde je ook de vogels die aan het kwetteren zaten en de overige dieren die zich in de bomen hadden genesteld. Dan hoorde je iedere ademhaling, zelfs van de kleinste dieren. En als je nog beter luisterde, hoorde je een diepe hartslag. Door de mist kon je nauwelijks iets zien, maar als je wachtte flitste er een schim voorbij. Een wolf, en geen kleintje ook. Conan was een Sempu, die waren altijd wel groter dan de andere wolven. Leidinggevende waren geen kleine wolfjes. Die stonden meestal onderaan. Met de wind door zijn vacht rende hij door het bos. Ondanks de mist wist hij de weg wel, het was zijn territorium. Verdwalen zou hij nooit doen. Na een poosje rennen verscheurde een huil de stilte. Een huil die voor hem was bedoeld. Conan’s pas haperde, waarna hij stil bleef staan. Waarschijnlijk wou er iemand weer zijn roedel in. Conan gromde even en vervolgde zijn pas. Toen hij dichterbij kwam bij de plek waar de huil vandaan kwam, zag hij een teef staan. Op twee meter afstand bleef hij staan, met een aanvallende houding. “Wat moet je?” gromde hij en hij begon rondjes te lopen om de teef. Je wist het maar nooit met buitenbeentjes.

Nog steeds bleef Cake kalm toen ze de gedaante op twee meter afstand van haar in een aanvallende houding zag staan. Ze ontblootte even fel haar tanden en liet een korte maar harde grom horen. Ze hield niet van aanvallende houdingen naar haar toe. Even snoof ze toen ze de vraag van de wolf hoorde. Ze rolde met haar ogen en ontblootte nogmaals haar tanden. ‘Was mijn huil niet duidelijk genoeg?’ vroeg ze nogal droog aan de wolf die veel weg had van Conan. Het was Conan, anders was hij niet op haar huil afgekomen. Ze zuchtte even onhoorbaar en keek Conan vastberaden aan, hij liep nu rondjes om haar heen en zij draaide mee zodat ze nooit haar rug naar hem toonde. ‘Ik ben Cake en ik wil in jouw roedel: Tunglio Barn,’ herhaalde ze vastberaden tegen Conan en ze grijnsde heel kort, in die korte grijns glinsterde haar melkwitte tanden even die bijna elk wezen konden doorboren. Even wachtte ze met verder praten en bleef ze de wolf aankijken. Ze vroeg zich af wanneer hij zou stoppen met rondjes om haar heen lopen. Was dit een test? Ze snoof even en hield haar ogen strak op de wolf gericht. ‘Ik ben een Moonchild,’ zei ze grommend tegen de wolf. Ze hield niet van Sunchilds maar dat was wel duidelijk anders wilde ze niet in de roedel Tunglio Barn. Cake haar oren bewogen naar elk geluid achter haar in het bos, zo lette ze op of ze niet van achter door iets of iemand besloten werd want ze had haar ogen namelijk strak op Conan gericht. ‘Moet ik mezelf bewijzen?’ vroeg ze nieuwsgierig maar een tikkeltje droog om het feit dat ze gewoon wist dat ze het kon, ook al wist ze nog niet eens wat voor test het zou zijn als er al een test was. Als ze in de roedel mocht komen dan hadden haar vroegere trainingen en gevechten wel wat geholpen: ze was nu sterker, behendiger en sneller dan als ze vroeger geen zware trainingen en gevechten had moeten doorstaan. En al die punten zouden misschien een beetje meehelpen om in de roedel te kunnen komen. Kalm bewoog haar staart ritmisch heen en weer, wachtend op een reactie van Conan.