I'll try

Onderwerp: I'll try do jul 15, 2010 3:40 pm

'Renji! Renji, word wakker!' Twee groene ogen gingen open. Wie riep hem toch de hele tijd? Boven hem dreef het gezicht van zijn zus. 'Rukia, wat is er?' Vroeg hij, nog slaapdronken. Hij zag dat er tranen in de ogen van zijn zus kwamen. 'Ma... mama en papa.' Meteen stonden de oren van het reutje overeind. Hij ging zitten en keek zijn zus aan. 'Wat is er met mama en papa Rukia?' Vroeg hij bezorgt. De tranen bij zijn zusje begonnen te lopen. 'Z-ze zij..zijn dood.' Het leek wel alsof Renji een slag in zijn gezicht had gekregen. 'D-dood.' Bracht hij stamelend uit. Rukia knikte alleen maar en liep het hol uit. Snel achtervolgde Renji zijn zus. Daar bij de rivierbedding, op ongeveer zeven meter van hun hol af lagen twee wolven. De oren van Renji vielen slap naast zijn kop. Zijn kopje ging wat omlaag, terwijl hij naar de twee wolven toe liep. Zijn zus was hem voor en stond al naast hun ouders. 'Mam.' Vroeg het reutje met een bibberende stem. 'Pap.' Hij bekeek de twee wolven, hun ogen waren gesloten en hun vacht begon koud te worden. Rukia zat er naast weer te huilen. Renji kon geen traan laten vallen. Wel herinnerde hij de woorden van zijn vader, toen die hem een paar dagen geleden mee had genomen. 'Zorg voor je zus als wij er niet meer zijn Renji. Bij jou zal ze in goede handen zijn.' Renji had plechtig belooft dat hij op Rukia zou passen.

Renji schrok op. Een hoopje bladeren viel van zijn kop af. Zijn groene ogen keken rond. Hij had weer die droom gehad, en weer voelde hij zich schuldig. Hij had nooit op Rukia kunnen letten. Toen ze samen op pad waren gegaan waren ze nog samen. Zij aan zij, niet bang voor wat er zou komen. Maar nu... Nu was hij haar kwijt en had hij zijn belofte tegenover zijn vader gebroken. Hij was geen goede zoon. Renji's oren hingen droevig naar beneden, terwijl hij verder door het bos liep. Hij wist niet eens op Rukia hier was, hij was gewoon maar ergens naar toe gegaan omdat hij het toch allemaal niet meer wist. Nu had hij graag de steun van zijn ouders gehad. Hij keek naar de lucht, die bedekt was met tienduizenden sterren. Renji geloofde dat daar ergens zijn ouders ook moesten zijn, maar hij hoopte heel hard dat zijn zusje daar nog niet was. Anders had hij echt een probleem, waarschijnlijk. Hij liep verder, door de donkere nacht.

Aantal berichten : 8 Registratiedatum : 15-07-10

Het waren een paar moeilijke weken geweest op de sneeuwvlaktes van vele onbekende streken, onbekende territoria. Elke stap in de diepe sneeuw leek de laatste te kunnen zijn. Lood in haar kuiten, dat was een understatement, en haar honger begon het langzaam te winnen van haar verlangen om FAR weer terug te zien. De geuren van de lente in te snuiven, en voor altijd te bewaren. Om nieuwe vrienden te leren kennen, om haar zussen weer terug te zien! Ze glimlachte zwakjes, en raapte genoeg hoop bij elkaar om nog een stap te zetten, en nog een, en nog een. Steeds sneller en sneller. Het flauwe glimlachje was inmiddels een brede grijns geworden. Ja, ze was er bijna, ze voelde het; het kon niet meer veel verder zijn. En haar gelijk kreeg ze, in de verte waren grijze rotsen te zien, die uiteindelijk de bergen van FAR te zijn. Haar ogen kregen een glazig effect, en leken weer te stralen zoals ze vroeger altijd deden. Toen besloot ze, voordat ze FAR betrad, nog even de omgeving te inspecteren. Toen merkte ze op dat het al laat was, en de zon langzaam onder ging. Hmpf, zou ze het nog wel halen om voor donker bij een grot aan te komen in dít tempo!? Ze waagde het erop en zette een sprintje in, maar de bergen leken maar niet dichterbij te komen. De zon liet zijn laatste stralen over het witte oppervlak schijnen, waarna hij afscheid nam voor 10 uur. Eternal keek nog even om naar het schouwspel van allerlei prachtige en inheemse kleuren. Ze bereikte de voet van de berg alsnog, 10 minuut naar de zonsondergang. De witte wolvin perste het laatste restje energie uit haar lichaam en bereikte een kleine grot. Groot genoeg om de nacht door te brengen. Ze rolde haarzelf op, en legde haar hoofd op het puntje van haar staart, langzaam sloot ze haar ogen en genoot nog even na van het trotste en gemoedelijke gevoel, waarna ze in slaap viel.

Eternal spitste haar oren, er was hier iets in de buurt! Bevroren blaadjes ritselde, en sneeuw knarste. Ze opende haar ogen en keek boven de rand van de grot uit. Daar! 20 meter verderop was een sneeuwkonijn. Hoeveel beter kon ze haar terugkomst vieren dan met een sneeuwkonijn? De ochtendzon verwelkomde haar zodra ze uit de groot stapte. Ze strekte even haar benen en zette toen een stevige sprint in naar het konijn. Schijnbaar zag hij haar niet -of te laat- aankomen, dus niet veel later zat ze het konijn uit gierigheid en pure honger te verscheuren en alles op te eten op de botten en pezen na. Toen was ze weer helemaal opgeladen om verder te gaan. Ze belkom de berg, en daalde deze vervolgens weer af. Het was avond geworden toen ze de o zo vertrouwde woodlands bereek. In de verte zag ze een meertje waar ze langzaam naar toe liep, en uit begon te drinken. Het koele water was een geschenk van de goden na zo een lange tocht. Na elke slok verlangde ze weer na zo een verfrissende slok. Opeens hoorde ze geritsel. Ze schrok op en hief abrupt haar hoofd op. Ze keek naar de lucht waar duizenden, nee, miljoenen sterren te zien waren, een kleine glimlach verscheen op haar gezicht waarna ze weer naar de bosjes keek. Daar! Een zwarte reu. Ze volgde hem met haar blik en voelde een warm gevoel. Oké, gelukkig. Ze had nu echt geen zin om ruzie te krijgen met de eerste beste die ze tegen kwam.
"Gegroet," zei ze terwijl ze haar hoofd lichtjes boog voor de reu "Hoe maakt u het?".